ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΤΑ ΖΩΑ

Τα ζώα ήταν εκείνα που πρώτα υποδέχτηκαν το νεογέννητο Χριστούλη. Και στο δικό τους στάβλο γεννήθηκε ο Λυτρωτής του κόσμου.


Τα ζώα που και για μας τους ανθρώπους είναι οι καλύτεροι φίλοι μας και μας δείχνουν την αγάπη τους και την αφοσίωσή τους με κάθε τρόπο.

Κι εμείς τι κάνουμε τέτοιες μέρες; Που θα έπρεπε να τα τιμούμε ξεχωριστά;

Φροντίζουμε να τα σφάζουμε, να παραγεμίζουμε με κάστανα και κουκουνάρια, να τα ψήνουμε και να τα κάνουμε σούπες. Λίγο παράξενος ο τρόπος που τους ανταποδίδουμε τη δική τους προσφορά και καλοσύνη.

Κατά τ' άλλα βγαίνουμε και τραγουδάμε κάλαντα και ξελαρυγγιαζόμαστε να λέμε:


Αναρωτιέμαι πώς τα έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε τέτοια γιορτή σε τρικούβερτο φαΐ που κάθε χρόνο στέλνει αρκετούς ακόμη και στο νοσοκομείο από τη βαρυστομαχιά.

Τι θα ετοιμάσετε για Χριστούγεννα; ρωτάς.

Γαλοπούλα γεμιστή, λέει ο ένας. Κατσικάκι φρικασέ, ο άλλος. Γουρουνόπουλο ψητό, παρακάτω. Ακόμη και οι πιο φτωχοί τέτοια μέρα θα βρουν τρόπο να φάνε τουλάχιστον κοτόσουπα.

Κι όμως, για σκεφθείτε το. Δε θα ήταν πιο λογικό μια τέτοια μέρα να επισκεπτόμαστε τα ζώα στο στάβλο τους και να φροντίζουμε εμείς να τα ταΐσουμε και όχι εκείνα εμάς;

Εντάξει, ξέρουμε ότι ο Θεούλης μας χάρισε τα ζώα και για να τρεφόμαστε. Ας μη φτάσουμε δηλαδή και στην υπερβολή κάποιων που δηλώνουν χορτοφάγοι τάχα και καλά από αγάπη στα ζώα. Γιατί και τα χορταράκια έχουν κι αυτά ζωή. Τι να σφάξω ένα αρνάκι, τι να κόψω μαρουλάκια και καρότα. Ή μήπως κι εκείνα με τη σειρά τους δεν τρώνε και δεν καταναλώνουν ξένα στοιχεία για να διατηρηθούν στη ζωή;

Δε λέω λοιπόν να καταργήσουμε το κρέας. Αλλά να κρατάμε μέτρο και ισορροπία. Και τουλάχιστον να δείχνουμε στα ζώα στοργή και ευγνωμοσύνη. Και λέω εδώ να κάνουμε ένα αφιέρωμα στα ζωάκια εκείνα που μας προσφέρουν τη συντροφιά τους και την παρουσία τους. Τα ήμερα και κατοικίδια ζωάκια που έχει ο καθένας μας.

Και ξεκινώ με τις γατούλες που ζούνε μόνιμα στο πατρικό μου σπίτι: