Ο Καροτένιος συναντά το έλατο!

Κι άλλα βουνά. Δεξιά από τη Μουργκάνα. Είναι η Νεμέρτσικα, ο Κασσιδιάρης, το Περιστέρι... Όλα χιονισμένα. Η πλάση ασπροντυμένη που λέει και το τραγουδάκι των ημερών...

Κι επιτέλους φτάνουμε στον προορισμό μας. Στο Πολύδροσο. Θεσπρωτίας. Το τελευταίο χωριό της Θεσπρωτίας στον παλιό εθνικό δρόμο Ηγουμενίτσας - Ιωαννίνων. Που παλιά το έλεγαν Βλαχώρι. Κι ας μην είχε Βλάχους. Είχε όμως ένα φυτό, ένα είδος φτέρης, που την έλεγαν βλαχώρη. Μόνο που οι άνθρωποι ξέχασαν το όνομά της και άλλαξαν το όνομα του χωριού. Μην τους περνάνε για βλάχους. Και δεν τους εξήγησε και κανένας πως αν το χωριό είχε βλάχους θα το έλεγαν Βλαχοχώρι και όχι Βλαχώρι...

- Α, κι εμένα λοιπόν γιατί με λένε Καροτένιο; Θα με περάσουν οι άλλοι για καρότο και αλίμονό μου!

- Ναι, ε; Κι εσύ που τόσες ώρες έλεγες τα βουνά κουραμπιέδες και τούρτες με σαντιγί; Και ήθελες να τα καταβροχθίσεις;

- Κι εσύ το χιόνι, γιαούρτι! με αποστόμωσε το ζωντόβολο.

- Έχεις δίκιο. Έτσι το έλεγα. Γιατί μου θύμιζε γιαούρτι. Και κάπως έτσι βγάζουμε όλα τα ονόματα. Και των βουνών και των χωριών και των ανθρώπων ακόμη. Κάτι μας θυμίζουν ή κάτι συμβολίζουν. Έλεγαν μάλιστα οι παλιοί Έλληνες πως αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις. Να, για παράδειγμα, το χωριό τώρα το λένε Πολύδροσο γιατί είναι πολύ δροσερό.

- Τι δροσερό; Παγωμένο είναι. Κάνει κρύο, παγωνιά, θέλω τζάκι και φωτιά! Κι ο Καροτένιος άρχισε πάλι να κουνάει τα ποδαράκια του και τα τραγούδια του!

Ο Καροτένιος στα τραγούδια κι εγώ στο τιμόνι. Στροφή αριστερά και με πολλή προσοχή. Αφήνουμε τώρα το μεγάλο δρόμο. Κι αρχίζουν τα δύσκολα...

Ο δρόμος γεμάτος χιόνι. Δεν έχει περάσει από δω το μηχάνημα να τον καθαρίσει. Μόνο κάποιο άλλο αυτοκίνητο που άφησε σημάδια με τις ρόδες του.

Ο Καροτένιος μου παίρνει τη φωτογραφική μηχανή και λέει:

- Φωτογραφίες, τέλος! Τώρα προσέχουμε μόνο την οδήγηση!!!

(ωχ, κάτι θα του έχει πει ο Γλύκας... κάτι μου θυμίζει αυτό... )

Ο δρόμος έχει πραγματικά τα χάλια του. Προσέχω και φοβάμαι τα χειρότερα. Μα πρέπει να φτάσω στο τέρμα. Πρέπει ο Καροτένιος να συναντήσει το έλατο. Το έλατο που μιλάει. Και μάλιστα μόνο όταν χιονίζει!

Οδηγώ αργά και προσεχτικά. Και επιτέλους. Φτάνουμε. Τραβάω χειρόφρενο και ανοίγω τις πόρτες:


- Έλα, Καροτένιε, του λέω. Κατέβα. Φτάσαμε στο τέρμα!

- Κλείσε τις πόρτεςςςςςςςςς, τσιρίζει και με ξεκουφαίνει. Παγώνωωωωωω! Δεν έχω το παλτό μου μαζί! Κλείσε σου λέω, θα γίνω από Καροτένιος, χιονάνθρωπος!

- Και θα είσαι και πολύ όμορφος, τον πειράζω. Έτσι κι αλλιώς κι αυτοί ίδια μυτούλα με σένα έχουν!!!

- Να, του λέω, κάθε χιονάνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του έχει μύτη - καρότο!

- Μα δεν τους λένε Καροτένιους!

- Και πώς τους λένε;

- Χιονανθρώπους!

- Μπα, τι μου λες δηλαδή; Πως και τους ανθρώπους τους λένε ανθρώπους; Και δεν έχουν ο καθένας το δικό του όνομα;

- Αυτό λέω. Ακριβώς αυτό λέω. Ξέχασες την ιστορία που μου έλεγες με τον Κανένα; Είχε αυτός όνομα; Δεν είχε! Και πριν από λίγο μου έλεγες για τις Γιώργαινες και τις Κώσταινες και τις Θανάσαινες! Που δεν έχουν δικό τους όνομα και τις φωνάζουν με το όνομα του άντρα τους. Εμένα όμως με λένε Κα-ρο-τέ-νιο! Δεν είμαι ο κανένας. Έχω όνομα εγώ!!! Δεν είμαι όποιος κι όποιος!

- Ωραία, λοιπόν, Καροτένιε. Που έχεις όνομα. Και δεν είσαι όποιος κι όποιος. Θα συμφωνήσω. Έχεις και δίκιο και προσωπικότητα και πρέπει να σεβαστώ τη θέληση σου. Θέλεις να μείνεις στο αυτοκίνητο; Μείνε.

Έτσι είπα και έτσι έκανα. Έκλεισα τις πόρτες, να μην παγώσει ο ευαίσθητος Καροτένιος, και τράβηξα για το σπίτι. Να συναντήσω το φίλο μου το έλατο. Το έλατο που μιλάει όταν χιονίζει. Κρίμα που δεν ήρθε και ο Καροτένιος μαζί μου. Να γνωριστούν...

Να όμως που λογάριαζα χωρίς τον ... ξενοδόχο.

Τόσο χιόνι στο δρόμο και στο έλατο ούτε νιφάδα!

Κοίταγα και δεν πίστευα στα μάτια μου.

Τζάμπα κόπος λοιπόν. Δεν πρόκειται να ακούσω φέτος τη φωνούλα του. Όπως πέρυσι. Που το βρήκα στολισμένο και καμαρωτό και χορτάσαμε κουβέντα...

https://faros.forumgreek.com/t99-topic

Απογοητευμένη λοιπόν ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα. Τουλάχιστον να ταΐσω τις γατούλες μου που με το χιόνι υποφέρουν να βρουν τροφή μόνες τους.


Και μετά δρόμο. Επιστροφή στην Ηγουμενίτσα...

Έτσι είπα και έτσι έκανα. Μα την ώρα που έφευγα και πέρναγα μπροστά από το έλατο...

... τσουπ! πέφτει από τα κλαδιά του μια κάρτα!

Την ανοίγω και τι να δω; Να δέστε και μόνοι σας:


Και πίσω ευχές. Ευχές για τον Καροτένιο:

Αγαπημένε μου, Καροτένιε!

Λυπάμαι πολύ που δε συναντηθήκαμε. Σου στέλνω πολλές ευχές για τον καινούριο χρόνο και ο Άγιος Βασίλης να σου φέρει ό,τι ονειρεύεσαι και λαχταράει η καρδούλα σου: Μια ... Καροτένια!

Κι όταν χιονίσει πάλι και ανοίξει ο λαιμός μου που τώρα είναι κλειστός από τη ζέστη (σ.σ. για φαντάσου!!! ο δικός μου κλείνει από το κρύο... ) θα σας περιμένω και τους δυο να γνωριστούμε και να τα πούμε.

ο φίλος σου

το έλατο

Ναι, σας λέω. Έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Γιατί μπορεί το έλατο να μη μιλάει όταν δεν είναι χιονισμένο μα όταν χιονίζει εκεί πάνω γίνονται περίεργα πράγματα. Που δε συμβαίνουν ούτε στα παραμύθια. Μόνο στις καρδιές μας και στα όνειρά μας!!!