ΟΙ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

Η Κιθάρα

2 απαντήσεις

Πήγαινε κάτω

   Η  Κιθάρα Empty Η Κιθάρα

Δημοσίευση από MESSI Δευ Ιαν 23, 2012 3:35 pm

Ο όρος κιθάρα χρησιμοποιείτο στην Ελληνική Αρχαιότητα για να περιγράψει ένα έγχορδο μουσικό όργανο που ανήκε στην οικογένεια της λύρας.

Σήμερα η λέξη κιθάρα αναφέρεται στο σύγχρονο μουσικό όργανο "guitar" (ένας όρος που προέρχεται από το Αρχαιοελληνικό όρο κιθάρα). Το άρθρο αυτό αναφέρεται σε αυτή την σύγχρονη χρήση του όρου δηλαδή στο όργανο guitar. Η σύγχρονη κιθάρα είναι ένα έγχορδο νυκτό μουσικό όργανο που ανήκει στην οικογένεια του λαούτου. Στη σύγχρονη εκδοχή της, αποτελείται συνήθως από έξι χορδές, ωστόσο συναντώνται και παραλλαγές με επτά, οκτώ, δέκα, δώδεκα και δεκαοκτώ. Ο όρος κιθάρα περιγράφει εν γένει αρκετά όργανα που εμφανίζουν παραλλαγές ως προς τη μορφολογία τους ή τον τρόπο εκτέλεσής τους. Σύμφωνα με το σύστημα ταξινόμησης Hornbostel-Sachs, ανήκει στα σύνθετα χορδόφωνα. Από το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα αποτελεί ένα από τα πλέον δημοφιλή μουσικά όργανα, καθώς χρησιμοποιείται σε μια πληθώρα μουσικών ειδών, όπως η τζαζ, μπλουζ, ροκ,heavy metal ποπ, λαϊκή και παραδοσιακή μουσική, ενώ στη νεότερη ιστορία της χρησιμοποιείται σε ένα αυξανόμενο ρεπερτόριο κλασικής μουσικής.
MESSI
MESSI

Αριθμός μηνυμάτων : 428
Ημερομηνία εγγραφής : 14/12/2010
Ηλικία : 36
Τόπος : Ελλάδα

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

   Η  Κιθάρα Empty Απ: Η Κιθάρα

Δημοσίευση από MESSI Δευ Ιαν 23, 2012 3:37 pm

   Η  Κιθάρα Images?q=tbn:ANd9GcQ-xB82cX6Qlr0iwi94sPg-FwXoG0s7Y9IiMe-wC1wtaiQytaSU
MESSI
MESSI

Αριθμός μηνυμάτων : 428
Ημερομηνία εγγραφής : 14/12/2010
Ηλικία : 36
Τόπος : Ελλάδα

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

   Η  Κιθάρα Empty Απ: Η Κιθάρα

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Ιαν 23, 2012 11:05 pm

Μέσσι, σε συγχαίρω. Εφάρμοσες όπως βλέπω τις οδηγίες που έδωσα να μην αντιγράφουμε στο φόρουμ τεράστια και με δυσνόητους όρους κείμενα από άλλους χώρους και που δύσκολα κάθεται κάποιος να τα διαβάσει.

Πολύ καλή και η επιλογή του οργάνου, αφού η κιθάρα είναι και πολύ γνωστό μουσικό όργανο σε όλους αλλά και πολύ κατάλληλο για την ηλικία σας να αρχίσετε να την ... γρατζουνάτε!

Βρίσκω επίσης αφορμή να σας μιλήσω για μια μεγάλη κυρία του ελληνικού πενταγράμμου και που μόλις πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από το θάνατό της. Δεν ήμουν τυχερή να τη γνωρίσω από κοντά. Μα όταν διάβασα πως πέθανε, θεώρησα καθήκον μου να πάω στην κηδεία της. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος αξιοθαύμαστος από κάθε άποψη, ένας άνθρωπος - θρύλος!

Παρόλ' αυτά είμαι σίγουρη πως τα νέα παιδιά ούτε το όνομά της δεν έχετε ακούσει. Πρώτον που δε ζει πια και δεύτερον που όταν έφυγε ήταν ήδη 96 χρονών. Αξίζει όμως να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας για να μάθετε για εκείνη. Κι όχι μόνο γιατί στην εποχή της υπήρξε μία από τις δύο μεγαλύτερες τραγουδίστριες της Ελλάδας, (η άλλη ήταν η Σοφία Βέμπο) αλλά κι επειδή υπήρξε κι ένας σπουδαίος άνθρωπος.

Λοιπόν. Λεγόταν Δανάη Στρατηγοπούλου! Σας λέει τίποτε το όνομά της; Ή δίκαια υποψιάστηκα πως δεν την έχετε ξανακούσει; Κι όμως η Δανάη ήταν κάποτε το απόλυτο ίνδαλμα όλης της Ελλάδας! Ας αφήσουμε να μας μιλήσει για εκείνη ένας άνθρωπος της γενιάς της, ο δημοσιογράφος αλλά και μουσικοσυνθέτης Χρήστος Χαιρόπουλος:

Η Δανάη έχει μια φωνή σαν την εμφάνισή της. Απαλή, γλυκιά, βελουδένια. Ευγενική, συγκρατημένη ακολουθώντας απόλυτα τους νόμους της μουσικής αισθητικής. Όταν προχωρεί με την κιθάρα της για να σταθεί να τραγουδήσει, σας δίδει την εντύπωσιν μιας ιέρειας. Χωρίς θεατρινισμούς, χωρίς υπερβολές, χωρίς κραυγές, δίδει στο τραγούδι της όλον τον κραδασμό και όλη τη συγκίνηση και τους παλμούς του είναι της. Είναι η πιο τέλεια τραγουδιστική γυναικότητα. Είναι ένα αέρινο ερωτικό «ίσως», που έρχεται να ξεψυχήσει στα αυτιά μας σαν θωπευτικό κυματάκι, ενώ έχει ξεκινήσει από το ψυχικό πέλαγος σαν τρομαχτικός αισθησιακός κυκλώνας… Η Δανάη ξεπηδάει τα στενά ελληνικά όρια για να προπαγανδίσει σε ξένους ορίζοντες, σαν φλογερή απόστολος, αυτό που πιστεύει και λατρεύει μέσα στον απέραντο ψυχικό της πλούτο. Το ελαφρό τραγούδι της Ελλάδος.

Να λοιπόν γιατί θυμήθηκα τη Δανάη, διαβάζοντας το αφιέρωμα του Μέσσι. Για την κιθάρα! Που ήταν σήμα κατατεθέν της Δανάης Στρατηγοπούλου.

   Η  Κιθάρα 2A

Ιδού όμως η ίδια η Δανάη με την περίφημη κιθάρα της! Κι αν η Δανάη χάθηκε, η κιθάρα της όχι μόνο υπάρχει αλλά και βρίσκεται πλέον σε μουσείο! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά:

Η Δανάη Στρατηγοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το Φεβρουάριο του 1913 αλλά τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε στη Γαλλία. Η οικογένεια του πατέρα της κράταγε από τους άρχοντες του Βυζαντίου ενώ της μητέρας της από τη Βενετία. Ο παππούς της ήταν θεατρικός συγγραφέας και διακεκριμένος λόγιος και ο πατέρας της δημοσιογράφος και μηχανικός. Ήταν επόμενο η μικρή Δανάη να λάβει καλή μόρφωση αλλά και να δεχτεί πολλά ερεθίσματα στο οικογενειακό της περιβάλλον και που πολύ νωρίς την έστρεψαν προς τη μουσική. Μόλις στα 12 της χρόνια την άκουσε να τραγουδά ένας φίλος της οικογένειας, σε κάποια φιλική συγκέντρωση, και της πρότεινε να γραφτεί στο Ωδείο γιατί έχει ένα αηδονάκι στο λαιμό της! Η Δανάη τον άκουσε και ξεκίνησε σπουδές στο Εθνικό Ωδείο, κοντά σε μεγάλους δασκάλους μουσικής εκείνης της εποχής, το Μανόλη Καλομοίρη στο πιάνο και τη Μάγκυ Καρατζά στο τραγούδι. Αν και οι δάσκαλοί της την προόριζαν για τραγουδίστρια στην όπερα, εκείνη με τον ανεξάρτητο και δυναμικό της χαρακτήρα προτίμησε το μοντέρνο για τότε τραγούδι, το ελαφρό όπως το έλεγαν.

Όμως η Δανάη σπούδασε και στο πανεπιστήμιο. Πράγμα πολύ σπάνιο για γυναίκα εκείνα τα χρόνια. Και μάλιστα γράφτηκε στη σχολή πολιτικών επιστημών και έκανε οικονομικές σπουδές ενώ έλαβε και το δίπλωμα της γαλλικής ακαδημίας. Έτσι στα 22 της χρόνια, στα 1935, αρχίζει να εργάζεται ως δημοσιογράφος! Άλλη πρωτοτυπία για γυναίκα εκείνα τα χρόνια.

Ούτε αυτό της ήταν αρκετό για να εκφράσει τον απίστευτο δυναμισμό που έκρυβε. Κι ένα χρόνο αργότερα άρχισε και να τραγουδάει. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στην περίφημη τότε Μάντρα του Αττίκ, ενός άλλου ιερού τέρατος του πενταγράμμου. Κι ακούστε τώρα τι έγινε και τι έπαθε η νεαρή Δανάη στην πρώτη της εμφάνιση:

Στην πρώτη εκείνη επίσημη εμφάνισή της (καλοκαίρι του 1935) η Δανάη φορούσε μια τουαλέτα …δανεική από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, στην οποία απευθύνθηκε -με περισσό νεανικό θράσος, καθώς δεν τη γνώριζε- στο όνομα της παλαιάς θεατρικής συνεργασίας που είχε ο παππούς της Δανάης με τον Δημήτρη Κοτοπούλη, πατέρα της Μαρίκας. Πριν ακόμη βγει στη σκηνή, εξαιτίας του τρακ, είχε κάνει κομμάτια τη μεταξωτή μαντίλα που της έδωσε η Κοτοπούλη «για να έχει τι να κάνει τα κουλάδια της» (σύμφωνα με την έκφραση της αθυρόστομης Μαρίκας). Έτσι, τη στιγμή που έβγαινε, για να απασχολεί τα χέρια της, ο Μπέζος της έδωσε μια κιθάρα που από τότε έγινε η μόνιμη συντροφιά της, όπως αναφέρεται στις περισσότερες διαφημιστικές καταχωρήσεις: Η Δανάη με την κιθάρα της.

«Έτσι απόχτησα κι εγώ –γράφει- την καλλιτεχνική μου παρέα που με συνόδευε όπως η σκιά μου. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πηδήσει έξω από τη σκιά του, λέει μια σοφή ανατολίτικη παροιμία. Χωρίς την κιθάρα μου ένιωθα γυμνή, δεν μπορούσα να βγω στη σκηνή, ήταν το στήριγμά μου».

Μάλιστα, αργότερα απέκτησε μια εξαιρετική κιθάρα, πραγματικό έργο τέχνης του κορυφαίου οργανοποιού Νικόλαου Μούρτζινου. Το όργανο αυτό ανήκε παλαιότερα σ’ έναν ονομαστό τροβαδούρο των αρχών του αιώνα, τον Πορφυρόπουλο από την Πάτρα, που ο θρύλος τον ήθελε να ξεψυχάει πάνω στην κιθάρα του τραγουδώντας την περίφημη ρομάντζα του Πριν η ψυχή μου ανεβεί στους ουρανούς.

ΠΗΓΗ http://www.instruments-museum.gr/details3.php?lang=1&wh=5&thepid=384&page=1

Απόσπασμα άρθρου του Λάμπρου Λιάβα

Λίγο καιρό όμως αργότερα, το 1940, η σκιά του πολέμου απλώθηκε πάνω από την Ελλάδα και την άνοιξη του 1941 η πατρίδα μας βρέθηκε κάτω από γερμανοϊταλική κατοχή. Η Δανάη εκείνα τα δύσκολα χρόνια έδωσε τη δική της μάχη:

Την περίοδο του Πολέμου του ’40 και της Κατοχής η Δανάη τραγουδούσε στα νοσοκομεία για τους τραυματίες, ενώ συμμετείχε στην Εθνική Αλληλεγγύη και στην Αντίσταση, γεγονός που της κόστισε επανειλημμένες συστάσεις από τους κατακτητές, συλλήψεις, φυλάκιση ενός μήνα και ζωή στην παρανομία:

«Εμείς οι καλλιτέχνες είχαμε διατηρήσει στα χρόνια του πολέμου και της Κατοχής τον δικό μας “οπλισμό”. Ήταν τα μουσικά μας όργανα, τα αλληγορικά μας τραγούδια, τα υπονοούμενα της πρόζας. Οι παραστάσεις μας στα στρατιωτικά νοσοκομεία των αναπήρων δεν σταμάτησαν, οι περιοδείες μας στις επαρχίες πλήθυναν. Δεν έπρεπε να χαθεί η ελπίδα της απελευθέρωσης. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις αποφάσισα την εκστρατεία μου κατά των κατακτητών και μετέβαλα την κιθάρα μου σε όπλο πολέμου. Στη σαρανταπεντάχρονη τραγουδιστική μου σταδιοδρομία ποτέ άλλοτε δε θυμάμαι να τραγούδησα σε τόσο ενθουσιώδες κοινό όσο στην κατοχή. Βλήματα φονικά αποτελούσαν τα δημοτικά μας τραγούδια και οι διφορούμενες μαντινάδες».

ΠΗΓΗ http://www.instruments-museum.gr/details3.php?lang=1&wh=5&thepid=384&page=1

Απόσπασμα άρθρου του Λάμπρου Λιάβα

Κάποια στιγμή ήρθε η απελευθέρωση. Όμως η προσωπική ζωή της Δανάης συνέχισε να περνά από σαράντα κύματα. Κάποια εποχή βρέθηκε να διδάσκει σε ωδείο και αργότερα, στα χρόνια της χούντας, κατέφυγε στη Χιλή, όπου ζούσε η αδερφή της. Εκεί και δίδαξε στο πανεπιστήμιο τον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό αλλά και έκανε μια σπουδαία γνωριμία. Γνώρισε τον μεγάλο ποιητή Πάμπλο Νερούντα. Έγιναν φίλοι και η Δανάη ανέλαβε να μεταφράσει το έργο του ποιητή στα Ελληνικά. 11 τόμους παρακαλώ καταλαμβάνει αυτό το έργο! Ταυτόχρονα ήταν η πρώτη διεθνώς που μελοποίησε και τραγούδησε στα ισπανικά ποιήματα του Νερούντα. Κι ακόμη, η ακόρεστη δημιουργικότητά της προχώρησε και σε μετάφραση ελληνικών δημοτικών τραγουδιών στα ισπανικά, στη γλώσσα δηλαδή που μιλάνε στη Χιλή! Το συνολικό λογοτεχνικό έργο της Δανάης και οι μελέτες της ξεπερνούν τα 50 βιβλία και άρθρα!

Αργότερα, όταν και στη Χιλή επιβλήθηκε δικτατορία και ο φίλος της Πάμπλο Νερούντα πέθανε, η Δανάη γύρισε στην Ελλάδα και μέχρι το 1981 ασχολήθηκε με το τραγούδι. Κοντεύοντας πλέον τα 70, αναγκάστηκε να σταματήσει. Έζησε όμως αρκετά χρόνια ακόμη και έγραψε και την αυτοβιογραφία της στα 1991. Άνθρωπος πολύ ανεξάρτητος προτιμούσε ακόμη και στα μεγάλα της χρόνια να ζει μόνη της σε ένα σπιτάκι που της είχαν παραχωρήσει τιμής ένεκεν. Και που δυστυχώς κάποια στιγμή τυλίχτηκε στις φλόγες! Η ίδια σώθηκε αλλά πολλά προσωπικά της αντικείμενα έγιναν στάχτη. Από τα λίγα που γλίτωσαν ήταν ευτυχώς και η αγαπημένη της κιθάρα!

   Η  Κιθάρα Iiiii11

Μετά απ' αυτό η Δανάη βρέθηκε σε γηροκομείο. Λέγεται πως υπέφερε πια από γεροντική άνοια και ήταν αδύνατο να την κρατήσουν οι δικοί της στο σπίτι... Στις εφημερίδες όμως έφτασαν σημειώματά της που ζητούσε βοήθεια να μην την κλείσουν στο γηροκομείο. Μια περίεργη ιστορία που κανείς δεν ξέρει ποια ακριβώς είναι η αλήθεια. Και το μόνο σίγουρο είναι πως το αηδόνι του Αττίκ, όπως την έλεγαν, και που εκείνος της αφιέρωσε τους στίχους:

«Με κιθάρα να τα λέει η Δανάη

και κάθε πέτρα να πονάει»

έσβησε στα 96 της χρόνια μια μέρα του Γενάρη του 2009. Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, η κόρη της, Λήδα Χαλκιαδάκη, τραγουδίστρια και εκείνη, χάρισε την κιθάρα της μητέρας της στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων στην Πλάκα.

   Η  Κιθάρα Iiiii_24

Η φωτογραφία είναι από την ειδική εκδήλωση που έγινε στον κήπο του μουσείου για την υποδοχή της κιθάρας της Δανάης. Αν ποτέ επισκεφθείτε την Αθήνα, αξίζει να περάσετε και από το μουσείο αυτό και να δείτε από κοντά την κιθάρα! ( δείτε πληροφορίες για το μουσείο εδώ)

Έτσι, λοιπόν, παιδιά... Τα μουσικά όργανα δεν είναι απλά κάτι ξύλινες κατασκευές με χορδές ή χωρίς. Κάποια απ' αυτά μπορούν να γίνουν κομμάτια της ιστορίας και όχι μόνο ενός ανθρώπου αλλά και μιας ολόκληρης εποχής.

Ειρήσθω εν παρόδω, μαζί με την κιθάρα της Δανάης στο ίδιο μουσείο μπορείτε να θαυμάσετε και τη λύρα του Νίκου Ξυλούρη αλλά και το κλαρίνο του δικού μας Τάσου Χαλκιά.

Κλείνοντας το αφιέρωμα σ' αυτήν την ιστορική κιθάρα είναι εκ των ων ουκ άνευ ένα τελευταίο ντοκουμέντο. Σπάνιο από κάθε άποψη. Βίντεο από τηλεοπτική εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού, εποχής 1976!!! με τη Δανάη Στρατηγοπούλου που λίγο καιρό νωρίτερα είχε επιστρέψει από τη Χιλή στην Ελλάδα, 63 χρονών πλέον, και φυσικά παρέα με την κιθάρα της! Ερμηνεύει τραγούδι σε ποίηση του μεγάλου της φίλου Πάμπλο Νερούντα, μελοποιημένο από την ίδια:


ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 1035
Ημερομηνία εγγραφής : 10/07/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

   Η  Κιθάρα Empty Απ: Η Κιθάρα

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Ιαν 24, 2012 1:48 am

Η ιστορία μιας κιθάρας


Ήταν ένα όργανο η κιθάρα μου, που με ακολουθούσε ζηλότυπα παντού, με υπομονή και επίμονή, αν και σε κάποιες στιγμές απελπισίας ήθελα να την εγκαταλείψω. Και τότε εκείνη παρέμενε σιωπηλή και παραπονεμένη, σαν να μου έλεγε: «Δανάη, πάρε με ξανά στα χέρια σου, δεν θα σε προδώσω...» Και σ' αυτές ακόμη τις άτυχες συγκυρίες, η κιθάρα μου, στάθηκε πεισματικά το ειρηνικό μου «όπλο», για να με βοηθήσει να τα βγάλω πέρα με τις αντιξοότητες της ζωής.

Συνυφασμένη, λοιπόν, απόλυτα η κιθάρα με την ύπαρξή μου. Στο τραγούδι, σε κάθε μου εμφάνιση, στο κέντρο, στο ραδιόφωνο, στο θέατρο: «Θα σας παρουσιάσουμε τη Δανάη με την κιθάρα της», ακουγόταν. Η κιθάρα μου, το alter ego μου, έγινε ο μελωδικός μου συνοδοιπόρος. Ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα μπορούσα να απαλλαγώ απ' αυτήν την «αυθάδη σκιά που με ακολουθεί κατά πόδας», επιστρέφοντας στη δημοσιογραφία, όπου παλαιότερα είχα τσουρουφλίσει τα φτερά μου, δημοσιεύοντας όσα δεν έλεγα με την κιθάρα. Διατηρούσα την κρυφή ελπίδα ότι, μπαίνοντας στα αγαπημένα μου κανάλια της συγγραφής -που ποτέ δεν απαρνήθηκα- θα συναντούσα τη Δαντική επιταγή: «Εγκαταλείψατε κάθε...κιθάρα!» Αλλά μάταια: «Αδύνατο, Δανάη, αυτό δεν γίνεται... Χωρίς κιθάρα θα το θάψουμε το κομμάτι...»

Η αλυσίδα των γεγονότων ξεκίνησε από την πρώτη της εμφάνιση στη «Μάντρα» του Αττίκ, όπου το μεταξωτό μαντίλι της Μαρίκας Κοτοπούλη που της χάρισε «για να 'χει τι να κάνει τα κουλάδια της», το 'χε κάνει πατσαβούρα από το τρακ. Αδύνατο να το χρησιμοποιήσει. Και την κατάσταση έσωσε ο φίλος της ο Μπέζος, που της πέταξε στα χέρια την κιθάρα του. Έτσι, η Δανάη απέκτησε την ταυτότητά της: «Η Δανάη με την κιθάρα της». Αλλά η κιθάρα της Δανάης, η καλλιτεχνική της σκιά, έχει ιστορία. Και μας την αφηγείται η ίδια:

Και εν αρχή ην ο Μούρτζινος. Και Μούρτζινος σημαίνει για την Ελλάδα και τις κιθάρες, ότι ήταν για βιολιά στην Ιταλία ο Στραντιβάριους. Ο πρωτομάστορας, λοιπόν, αυτός ο οργανοποιός, πάνω στα μεγάλα κέφια, δημιούργησε δύο δίδυμες κιθάρες. Αριστοκράτισσες. Χάρμα οφθαλμών και αφτιών! Με σιλουέτα περίτεχνη, γυαλιστερή και φωνή μελωδική, σπάνια. Τέτοια μοντέλα δεν ξαναβγήκαν απ’ τα χέρια του, οι δύο αυτές κιθάρες ήταν μοναδικές. Η ιστορία, που μοιάζει με παραμύθι, λέει ότι τη μία κιθάρα, ο περίφημος αυτός οργανοποιός, την δώρισε στον φιλόμουσο πρίγκιπα Ανδρέα, ενώ τη δίδυμη αδελφή της την ακριβοπούλησε σε κάποιον συλλέκτη, έμπορο των Πατρών. Την εποχή εκείνη θριάμβευε στην Πάτρα ο περίφημος τροβαδούρος Πορφυρόπουλος. Και κάποιο βράδυ έτυχε να τον ακούσει ο κατέχων τη θαυμαστή κιθάρα, έμπορος των Πατρών. Τόσο, λοιπόν, μαγεύτηκε από τις άφθαστες μελωδίες του Πορφυρόπουλου, ώστε σε μια κρίση μεγαλοθυμίας και ενθουσιασμού του χάρισε την περίφημη κιθάρα: «Παρ' την, Πορφυρόπουλε, δική σου. Στα χέρια σου θα βρει τον μάστορή της...», του είπε με συγκίνηση. Και η κιθάρα στα χέρια του Πορφυρόπουλου γνώρισε μεγάλες δόξες.

Αλλά το τέλος της κιθάρας αυτής στα χέρια του Πορφυρόπουλου, έμελλε να είναι θλιβερό. Γιατί ο κάτοχός της, ερωτευμένος άγρια με μια όμορφη Πατρινή αρχοντοπούλα, δεν κατάφερε, παρά τις μελωδικές και παθητικές του επικλήσεις, να τη συγκινήσει. Και η άκαρδη κοπέλα παρέμενε αδιάφορη στα φλογερά του τραγούδια και στους πονεμένους ήχους της κιθάρας του. Απελπισμένος και λαβωμένος βαθιά από τον ανεκπλήρωτο έρωτά του, ο Πορφυρόπουλος έγραψε την περίφημη τρυφερή ρομάντζα του: «Πριν η ψυχή μου ανεβεί στους ουρανούς...» Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα του. Ο γνωστός τροβαδούρος μαράζωσε και άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στην αγαπημένη του κιθάρα, τη μόνη πιστή του συντροφιά. Μαζί μ' εκείνον ξεψυχούσαν στα χείλη του και οι στίχοι του: «πριν η ψυχή μου ανεβεί στους ουρανούς...» Για πολλά χρόνια, η ιστορική αυτή κιθάρα, έμενε κλεισμένη σε κάποιο ντουλάπι, σαν να πενθούσε, βουβή, τον άδικο χαμό του τραγικού αφέντη της. Και κάποτε, πολύ αργότερα, αυτό το δεύτερο καταπληκτικό δημιούργημα του πρωτομάστορα Μούρτζινου, ξαναρίχτηκε στην αγορά, για να καταλήξει στα χέρια μου, χάρη στον φίλο μου τον Χαρικιόπουλο, σαν ξεπεσμένη αρχόντισσα μιας άλλης εποχής.

Αυτή είναι η ιστορία της κιθάρας μου, η αριστοκρατική της καταγωγή και ο ρομαντικός θρύλος που την συνοδεύει και την έχει κάνει αυστηρή και ακατάδεχτη. Κάθε φορά που την παίρνω στα...«ανευλαβή» χέρια μου για να ακομπανιάρω τα τραγούδια μου, μου φαίνεται ότι με κοιτάζει επιτιμητικά, σαν να μου λέει:
«Μα, τι κάνεις αυτού; Ξεχνάς πως πάνω στις χορδές μου έπαιξε ένας ερωτευμένος Πορφυρόπουλος, ένας Πορ-φυ-ρό-που-λος!...»

«Τραγουδώντας», Δανάη, 1954

ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ http://www.instruments-museum.gr/details3.php?lang=1&wh=5&thepid=389&page=1

ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 1035
Ημερομηνία εγγραφής : 10/07/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή


 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης