Το γράμμα του Γλύκα

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ - Σαβ 10 Nov 2007

http://mikrateratakia.forumotion.com/t38-topic

Πάει καιρός που ο Γλύκας έστειλε στα Μικρά Τερατάκια το πρώτο του γράμμα:

Με λένε Γλύκα. Η ιστορία μου αρχίζει πολλά χρόνια πριν, όταν η νονά μου, η Χριστίνα, με χάρισε στην κυρία Μαρία. Ήμουν το δώρο για το καινούριο της αυτοκίνητο.

Από τότε εγκαταστάθηκα στο παμπρίζ του αυτοκινήτου και έκανα παρέα στην κυρία Μαρία όπου κι αν πήγαινε. Στην αρχή τα ταξίδια μας ήταν κοντινά. Η κυρία Μαρία, βλέπετε, ήταν καινούρια οδηγός και φοβόταν να κάνει μεγάλες διαδρομές.

Αργότερα, που ξεθάρρεψε, πήραμε το καράβι και πήγαμε διακοπές στην Αστυπάλαια. Η Αστυπάλαια είναι ένα πανέμορφο νησί του Αιγαίου με καταπληκτικές παραλίες. Κάθε μέρα πηγαίναμε για μπάνιο και το βράδυ κατεβαίναμε στη Χώρα για βόλτα. Ωραία τα περνάγαμε κι εγώ ήμουν πολύ ευχαριστημένος, αν κι εκεί στο παμπρίζ με τσουρούφλιζε ο ήλιος και η γούνα μου άρχισε σιγά σιγά να ξεθωριάζει.

Όμως μια μέρα το αφεντικό μου αποφάσισε να φύγουμε και να γυρίσουμε στην Αθήνα. Και το χειρότερο ήταν που της κατέβηκε η ιδέα να κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι στην Πελοπόννησο. Πού πήγαινε καινούρια οδηγός; Άρχισα τις γκρίνιες μου, τα παρακαλετά μου, αλλά ποιος να με ακούσει;

- Σώπα μικρό μου αρκουδάκι, μου είπε. Όλα θα πάνε καλά. Μη φοβάσαι!

Έβαλε και τη μουσική όσο πιο δυνατά μπορούσε, για να μην ακούει τις φωνές μου, και πάτησε το γκάζι ως το τέρμα. Το αυτοκίνητο άρχισε να γκρινιάζει κι εκείνο. Η μηχανή του μούγκριζε ολόκληρη. Αλλά πού να καταλάβει η κυρία Μαρία! Νόμιζε πως είχε γίνει ο Σουμάχερ!

Και τότε έγινε ξαφνικά το κακό. Σε μια στροφή η κυρία Μαρία έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου κι εκείνο άρχισε να κάνει οχτάρια στην άσφαλτο. Πατούσε φρένο, γύριζε το τιμόνι, αλλά ήταν πια αργά. Το αυτοκίνητο πήγαινε σαν τρελό και στο τέλος τουμπάρισε. Δε σταμάτησε όμως. Συνέχισε να κινείται με τις ρόδες επάνω και τον ουρανό κάτω. Τα παράθυρά του άρχισαν να σπάνε το ένα μετά το άλλο με ανατριχιαστικό θόρυβο. Μυρωδιά από καμένο λάστιχο έπνιγε τα ρουθούνια μας και σπινθήρες από την τριβή του μετάλλου πάνω στην άσφαλτο άρχισαν να πετιούνται. Είχα παγώσει από την τρομάρα μου και νόμιζα πως έφτασε η τελευταία μου στιγμή.

Τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση, ή «ταν ή επί τας» που έλεγαν και οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, έδωσα μια και πήδησα έξω από το σπασμένο παράθυρο. Έσκασα με τη μούρη σε κάτι χώματα στην άκρη του δρόμου και η όμορφη γούνα μου γέμισε σκόνες. Είχα όμως γλιτώσει τα χειρότερα και ήμουν πολύ ευχαριστημένος.

Όσο για το αυτοκίνητο, λίγο αργότερα σταμάτησε την τρελή του πορεία και η κυρία Μαρία κατάφερε να βγει, ευτυχώς χωρίς σπουδαία τραύματα. Για το αυτοκίνητο μη ρωτάτε… Ήταν για τα σκουπίδια!

Αυτό ήταν και το τελευταίο μου ταξίδι. Μόλις γυρίσαμε στην Αθήνα το ξεκαθάρισα στο αφεντικό μου:

- Εγώ δεν ξαναμπαίνω σε αυτοκίνητο. Θα μείνω εδώ στο σπίτι και δε θα το ξανακουνήσω ρούπι!

Έτσι κι έγινε. Από τότε εγκαταστάθηκα σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης και το ‘ριξα στο διάβασμα. Δεκατρία ολόκληρα χρόνια είμαι εκεί. Η ζωή μου κυλάει ήρεμα, χωρίς περιπέτειες αλλά και χωρίς κινδύνους.

Όλα αυτά μέχρι προχτές που η κυρία Μαρία με παρακάλεσε να τη συνοδεύσω στο σχολείο. Να πω την αλήθεια, στην αρχή δίστασα. Έπειτα όμως, όταν μου εξήγησε πόσο καλά είναι τα παιδιά της και πόσο όμορφα θα περάσω στην τάξη, μου άναψε η περιέργεια και με μεγάλη αγωνία περίμενα την πρώτη μου βόλτα μετά από τόσο καιρό. Να σημειώσω ακόμη πως σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου έπαιξαν και τα λόγια του Ζυμαρούλη, που εδώ και μια βδομάδα πηγαίνει στην καινούρια τάξη της κυρίας Μαρίας και είναι κατενθουσιασμένος.

Μαζί μας αποφάσισαν να έρθουν και τα άλλα κουκλάκια της κυρίας Μαρίας, ο Καροτούλης, ο Λαμπαδούλης και ο Πρωτοχρονούλης.

Έτσι λοιπόν χτες, βρεθήκαμε όλη η παρέα στη Σινώπης, έτσι λέγεται αυτό το σχολείο. Λίγο μικρό μου φάνηκε, αλλά μικρά δεν είναι και τα κουκλόσπιτα; Εξάλλου, νομίζω πως ένα σχολείο δεν το ομορφαίνουν οι τοίχοι του αλλά τα παιδιά και οι δάσκαλοί του, που ειλικρινά μου έκαναν όλοι πολύ καλή εντύπωση.

Περισσότερο όμως απ’ όλους συμπάθησα τους μαθητές της κυρίας Μαρίας. Είναι όλοι τους πολύ καλά παιδιά, ευγενικά και πανέξυπνα. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο τρόπος που κάθονται σε ομάδες και συνεργάζονται μεταξύ τους, έτσι το μάθημα γίνεται σαν παιχνίδι. Επίσης έμεινα κατάπληκτος με την όρεξή τους για μάθηση. Όλοι προσπαθούσαν να πάρουν μέρος στο μάθημα και να απαντήσουν στις ερωτήσεις της κυρίας Μαρίας. Ειδικά την ώρα των Μαθηματικών με άφησαν άφωνο με τις έξυπνες απαντήσεις τους. Μεταξύ μας, εγώ δεν τα πολυκαταφέρνω με τα Μαθηματικά και όμως τα παιδιά με βοήθησαν να καταλάβω τι είναι ευθύγραμμο τμήμα, ημιευθεία και ευθεία. Αφήστε που έμαθα να φτιάχνω και γωνίες: ορθές, οξείες και αμβλείες!

Πέρασα τόσο όμορφα στο σχολείο και συμπάθησα τόσο πολύ τα παιδιά που σίγουρα σύντομα θα ζητήσω από την κυρία Μαρία να με ξαναπάρει στην τάξη. Είναι, βλέπετε και ο Ζυμαρούλης στη μέση που θέλει παρέα, αν και είμαι σίγουρος πως όλο και κάποιος από σας θα κάθεται μαζί του όταν εμείς η υπόλοιπη κουκλοπαρέα δε θα είμαστε εκεί.

Άντε λοιπόν παιδάκια, ώρα να σας αφήσω. Φιλάκια σε όλους και εύχομαι γρήγορα να τα ξαναπούμε από κοντά.

Με όλη μου την αγάπη

Γλύκας

Πάνε δυο χρόνια από τότε. Και σήμερα ξαφνικά ο Γλύκας έσπασε και πάλι τη σιωπή του. Μετά από μια πολύ δύσκολη νύχτα με αναστεναγμούς και δάκρυα, σήμερα σήκωσε ψηλά το κεφάλι, με κοίταξε καλά καλά και μου ανακοίνωσε την απόφασή του να φύγει.

Φαντάζομαι πως όλοι καταλαβαίνετε πού θέλει να πάει. Δίπλα στο πληγωμένο μας Μικρό Τερατάκι για να της δώσει όχι μόνο την αγάπη και τα φιλιά του αλλά και κουράγιο. Γιατί ο Γλύκας ξέρει από ατυχήματα. Και ξέρει πόσο δύσκολες είναι οι πρώτες ώρες. Ξέρει όμως και κάτι άλλο:

Πως όλα μες στη ζωή είναι περαστικά. Ακόμη και το χειρότερο πρόβλημα. Με υπομονή και θέληση τα πάντα ξεπερνιούνται. Και με την αγάπη των άλλων γύρω μας. Μην το ξεχνάτε αυτό. Όπως κι εγώ δεν ξεχνώ με πόση αγάπη ο Γλύκας με βοήθησε κάποτε να ξεχάσω τις άσχημες ώρες...

Η αναδημοσίευση γίνεται με αφορμή την εργασία στο μάθημα της Γλώσσας που ζητά και από σας να γράψετε την ιστορία ενός ατυχήματος.

Μπορείτε αν θέλετε να τη δημοσιεύσετε και εδώ.

Θυμηθείτε να μην αποκαλύπτετε ποτέ στο ίντερνετ τα "ευαίσθητα προσωπικά σας δεδομένα".

τι ωραιο.....!!!!!αυτο το ειχατε στο μαθημα της γλωσσας???????!!!!.....

Ναι, αλλά ξεχάσανε τα παιδιά να μου τη δώσουν σήμερα την άσκηση... Και όπως βλέπω δε δημοσίευσε κανείς τους και στο φόρουμ κάποια απάντηση...

Μου φαίνεται τώρα που θα πάω στην Αθήνα θα πρέπει να πείσω το Γλύκα να ξαναμπεί στο αυτοκίνητο μαζί μου και να έρθει στην Ήπειρο. Ίσως όταν τον γνωρίσουν τα παιδιά, να θελήσουν να γράψουν κι εκείνα μια παρόμοια ιστορία...

Και σημειώνω ότι η ιστορία του Γλύκα είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το μόνο ψεύτικο είναι πως ο Γλύκας μιλάει. Αν όμως μιλούσε, θα έλεγε αυτά ακριβώς...